Como cada sábado, Basilio Gándara, un petrucio dunha aldea da Limia Baixa, baixou até á vila, nesta ocasión coa esperanza de achar sementes a bo prezo. Por causa da crise, a súa muller e el tiveron de voltar a traballar unha leiruca que tiñan a carón da casa, a cal sempre, había aló tempo, lles dera boas colleitas, pois era unha terra vizosa. Xa na feira, após fechar un trato cunha vendedeira, dirixiuse á taberna para saudar a xente da contorna e para tomar un copo até que fose a hora de apañar o autocarro de volta á aldea, que saía de alí a media hora. Fora, de certo, un mañá proveitosa: acabara antes do previsto, chegara a un bo acordo coa señora das sementes e aínda dispuña duns minutos para se chufar cos contertulios tabernarios da súa habilidade en mercar por poucos cartos.
Ao chegar ao local, reparou en que non había ninguén coñecido. Tiña tempo, de modo que aquelou para si algunhas publicacións periódicas que estaban no balcón do estabelecemento coa finalidade de agardar lendo a hora de se ir. Como cada sábado, todas estaban en español, o cal, segundo o pensamento de Gándara, era o que cabía esperar: “O galego non vos é unha lingua, por moito que digan algúns; se o fose, habería xornais ou prensa en galego, mais non hai nada. Por algo será”, tiña comentado algunha vez nesa taberna. Non importaba que non falase en español ningunha das súas amizades nin ninguén da súa familia, aínda que o comprendían bastante ben. Por outro lado, como a prensa, segundo el, “só trata temas importantes”, non aparecían noticias políticas diferentes da simplona e única melodía a dúas voces que representaban os partidos estatais maioritarios.
